Η μέλισσα σαν ένας από τους εργατικότερους κατοίκους του πλανήτη μας , έχει έναν και μοναδικό στόχο – σκοπό, την αναζήτηση και συλλογή εφοδίων απαραίτητα για την κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας της, η οποία ζει στην κυψέλη, ώστε να επιβιώσει. Απαραίτητα εφόδια για την επιβίωση της μέλισσας είναι το νέκταρ και άλλες μελιτώδεις ουσίες , η γύρη, η πρόπολη, και το νερό. Αυτά εκτός από το νερό η μέλισσα τα βρίσκει στα φυτά, τα λουλούδια, τα δεντρά, σε αυτό που αποκαλούμε μελισσοκομική χλωρίδα.
Ανάλογα με τον όγκο και την ποιότητα των απαραίτητων εφοδίων, η κυψέλη θα ευημερήσει ή θα δυστυχήσει. Αυτό η μέλισσα το ξέρει πολύ καλά. Γι’αυτό το λόγο καθημέρινα, χωρίς να γνωρίζει από αργίες, σχόλες,γιορτές και Κυριάκες, αρκεί μόνο να το επιτρέπει ο καιρός, η μέλισσα θα βγει απο την κυψέλη της για δουλειά, να συλλεξει.
Καθημερινά πρωί -πρωί, με το που εμφανιστούν οι πρώτες ακτίνες του ήλιου οι εργάτριες μέλισσες ξεχύνονται από την κυψέλη τους προς πάσα κατεύθυνση για να εντοπίσουν τα διάφορα λουλούδια , να συγκεντρώσουν και να μεταφέρουν πίσω στο σπίτι τους το νέκταρ και τα υπόλοιπα απαραίτητα εφόδια που προαναφέραμε.
Για να το καταφέρει αυτο η μέλισσα χρησιμοποιεί δύο φυσικά εργαλεία του σωματος της, το ένα βρήσκεται στο στόμα της και το άλλο στην κοιλιακή χώρα.
Το στόμα της μοιάζει με προβοσκίδα που την βοηθάει να ρουφάει σαν αντλία αναρρόφησης το οποιαδήποτε υγρό την ενδιαφέρει από το εκάστοτε άνθος και να το μεταφέρει στο δεύτερο εργαλείο τον πρόβολο ή μελιτοδόχος κύστη, μια μικρή φούσκα σε σχήμα αχλαδιού που λειτουργεί σαν ντεπόζιτο. Για να γίνει πιο παραστατικό θα μπορούσαμε να φανταστούμε τις μέλισσες σαν τα φορτηγά πετρελαίου που βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους. παίρνουν από την νεκταροπηγή με την χρήση της αντλίας το νέκταρ, το βάζουν στο ντεπόζιτο τους και το μεταφέρουν στην αποθήκη-κυψέλη οπού το παραδίδουν στις άλλες μέλισσες που βρίσκονται εκεί, τις εσωτερικές .
Εδώ ξεκινάει η δεύτερη φάση ώστε το νέκταρ να μετατραπεί σε μέλι. Οι εσωτερικές μέλισσες όπως τις ονομάσαμε θα παραλάβουν το νέκταρ, θα το επεξεργαστούν με τον δικό του τρόπο που μόνο αυτές γνωρίζουν, θα αφαιρέσουν την επιπλέον υγρασία, θα προσθέσουν τα απαραίτητα ένζυμα από το σώμα τους , θα το συμπυκνώσουν ώστε να μετατραπεί σε μέλι και τότε θα το αποθηκεύσουν στα εξάγωνα κελιά της κηρήθρας. Εκεί αφού περάσουν κάποιες μέρες ωρίμανσης θα σφραγίσουν – στεγανοποιήσουν τα κελιά αυτά με ένα λεπτό φιλμ από κερί ώστε να συντηρηθεί το μέλι.
Σ’αυτό το σημείο αφού σφραγιστούν τα κελιά με το μέλι μπορεί να επέμβει ο μελισσοκόμος να τρυγήσει το μέλι από τις κυψέλες και να το προσφέρει στον καταναλωτή.